24.08.2020

Kei-gelukkig!

We blijven deze zomer in eigen land, we bezoeken mooie stadjes en fijne musea en we wandelen veel. Een wat langere wandeltocht gaat door de Zeepeduinen, bij Burgh-Haamstede. Het is er werkelijk prachtig en afwisselend. Het eerste stuk gaat over de heide en door het bos, waar we enkele reeën zien. Na enige tijd gaat het bos over in de duinen en vanuit de duinen lopen we het strand op. 

Ik vind wandelen heerlijk. Ook in de quarantainetijd liep ik veel. Vanuit mijn huis, in het centrum van Groningen, heb ik zo de hele stad leren kennen op een heel andere manier dan daarvoor. Wandelen ordent de gedachten en brengt soms ook verdriet naar boven.

Zo’n 10 jaar geleden gingen mijn lief en ik naar een hotelletje in Duitsland om daar een week te gaan wandelen. Het was februari en ik wist amper vier maanden dat ik een ernstige nierziekte had en dat dat nogal gevolgen zou hebben voor de rest van mijn leven. Ik had me zeer verheugd op die kleine vakantie en rekende op mooie tochten en fijne gesprekken. Maar op de tweede wandeldag voelde ik me bedrukt en al wandelend begonnen de tranen te stromen. Het besef van ziek zijn en wat er zou gaan komen en de ongewisse toekomst maakten me onmachtig en verdrietig. We hadden nog vijf dagen te wandelen.

Al wandelend stroomden ook de gedachten, de gevoelens en het besef dat maar één ding telde: vandaag. Nu. En wat er zou gaan komen, wat er gáát komen, daar heb ik helemaal geen invloed op. En vanaf dat moment, als ik even overvallen word door naargeestigheid en doemdenken, plopt de gedachte ‘maar niet nu, nu gaat alles goed’, naar boven. Als een heliumballonnetje dat zich niet laat tegenhouden. En die gedachte maakt me blij, sterker nog, deze zorgt ervoor dat het nare gevoel verdwijnt en ik kan genieten van vandaag, misschien zelfs wel een beetje extra.

Aan het einde van onze lange bos-, duin- en strandwandeling komen we vermoeid en tevreden terug bij de straat waar ons kampeerbusje op ons wacht. In mijn ooghoek zie ik ineens een hartje op de grond. Ik buk me en raap een prachtige steen op. Beschilderd, met een rood hart en de tekst: ‘Nú is het enige ogenblik dat bestaat’ en op de achterkant  ‘Deze steen komt uit de rivier de Piave (it) waar ik geboren ben. E.M.’
Tjonge, wat een cadeau, kan het mooier?