20.11.2019

Het Grote Zoeken

Ons brein accepteert niet zomaar dat slecht nieuws waar is. Ik liet een echo maken en bloedprikken om te kunnen vaststellen of ik cystenieren had. De radioloog werkte nauwgezet en met een pokerface. Zouden ze in het ziekenhuis ook weten dat bij een (mogelijke) patiënt alle, maar dan ook álle zintuigen op vol ontvangst staan? Gezicht scannen, ogen lezen, intonatie van de stem; deze dame had alles dermate onder controle dat de moed me in de schoenen zakte. Hoe anders verlopen onderzoeken waarbij niets aan de hand is: de ontspannen radioloog, een grapje, een knipoog. Vervolgens, na een aantal dagen, belde ik de assistente van de huisarts. Toen ze de uitslag van mijn echo erbij pakte stelde ze voor dat ik op het spreekuur zou komen. Dan weet je het wel. En toch stond het toen nog ver van me af. Ik lag er niet van wakker, ik was er nog niet van doordrongen.

Toen ik tien dagen na de echo naar de huisarts liep kon mijn brein het niet laten: misschien is er gewoon wat schade van een ontsteking van vroeger. Pas in de spreekkamer, toen zij, mijn lieve huisarts van toen, me over tafel de uitslag van de echo toeschoof en ik zwart op wit zág dat er cystes in mijn nieren zaten was het waar.

Vanaf dat het waar is begint Het Grote Zoeken.
De onveiligheid die een ernstige ziekte met zich meebrengt vraagt om nieuwe veiligheid. Hoe ernstig is dit? Is er medicatie? Kan ik genezen? Wat gaat er gebeuren? Is het lot van mijn moeder ook mijn lot? Zo waren er tientallen vragen die schreeuwden om een antwoord. Ik begon te lezen, voornamelijk via internet, hier en daar een folder, of via een vergeten encyclopedie. De zucht naar informatie gaat eigenlijk alleen hierom; de hang naar het oude leven, naar geruststelling en naar dat oude rotsvaste vertrouwen in het goed functioneren van je lichaam. Na een week of drie hield ik op met zoeken. Ik realiseerde me dat ik maar naar één internetpagina op zoek was: www.ellisenhaarcystenieren.nl en die bestaat niet. “Safari kan de server niet vinden”. Niet alleen Safari, ook ik kon het even niet vinden. Niet met mezelf en niet met mijn toekomstbeeld.

Hoewel er ineens heel veel onzeker was in mijn leven ontdekte ik ook een aantal zekerheden: mijn kinderen die de aandacht opeisten die ze verdienden; mijn man die de ene keer vergat dat ik een dag in het ziekenhuis was geweest, en de andere keer juist bloemen had gekocht en biefstuk stond te bakken ‘want daar sterk je van aan’; mijn werk waarin ik voelde dat ik daar nog gewoon zoals voorheen functioneerde, en voor gezond werd aangezien, en mijn lieve vriendinnen die altijd nét op het juiste moment het juiste appje stuurden.

In mijn brein sijpelde door dat ik vanaf die tijd twee levens zou hebben en ik wist toen nog niet dat ik er steeds beter in zou worden die levens naast elkaar te leven.

© Ellis Elzenga 2019